Αλεξανδρινό ή Poinsettia. Όταν το κόκκινο έγινε το χρώμα των Χριστουγέννων το Αλεξανδρινό, έκανε την τύχη του. Αν και σήμερα υπάρχει μεγάλη ποικιλία αποχρώσεων το αλεξανδρινό συνδέεται εξ ορισμού με το κόκκινο.
Ο Joel Roberts Poinsett ήταν ο πρώτος πρέσβης των Η.Π.Α. στο Μεξικό. Το 1828 σε ένα ταξίδι του εντυπωσιάστηκε από ένα φυτό με κόκκινα φύλλα που φύτρωνε στην άκρη του δρόμου. Έκοψε μοσχεύματα και τα έστειλε στο κτήμα του στην νότια Καρολίνα. Η ποϊνσέτια μόλις είχε ξεκινήσει την πορεία της. Έτσι ο Poinsett έγινε ο άνθρωπος που το επίθετο του έγινε το όνομα του φυτού το οποίο στις μέρες μας είναι συνώνυμο των Χριστουγέννων και κάνει περίπου διακόσια εκατομμύρια πωλήσεις μέσα σε δυο μήνες κάθε χρόνο. Αυτό και μόνο φτάνει να το κατατάξει σαν το δεύτερο σε πωλήσεις φυτό στον κόσμο μετά από τις περίφημες ολλανδικές τουλίπες. Στην Ελλάδα το όνομα Αλεξανδρινό, δε γνωρίζουμε ακριβώς από πού έχει προέλθει.
Η πορεία της επιτυχίας από τη φάρμα μέχρι την κατάκτηση της επιτυχίας δεν άργησε να έλθει. Στα τέλη του 19ου αιώνα ένας φτωχός Γερμανός, μετανάστης στις Η.Π.Α. , ο Paul Ecke ιδιοκτήτης ενός μικρού εύφορου τμήματος άρχισε της συστηματική τους καλλιέργεια. Έτσι τα Χριστούγεννα του 1906 αποφάσισε να πουλήσει τα φυτά στην περίφημη Sunset Boulevard του Χόλιγουντ. Ο τόπος ιδανικός για την λάμψη ενός ακόμη αστεριού. Δεν συμφωνείτε;
Ας γυρίσουμε όμως λίγο πιο πίσω και ας γνωρίσουμε την ιστορία και την εξέλιξη του φυτού μέσα από τους αιώνες. Η αγάπη του τελευταίου Αζτέκου αυτοκράτορα, Μοντεζούμα Β’ που έζησε το 15ο αιώνα, ήταν εκείνη που απέδωσε, στο ξεχωριστό αυτό φυτό, την πρώτη του αίγλη, μέσα από το στολισμό του παλατιού. Όμως εκτός από τη διακόσμηση το χρησιμοποιούσαν και για να φτιάξουν κάποιο αντιπυρετικό από το χυμό του, ενώ από τα κόκκινα φύλλα του έφτιαχναν βαφή. Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο των Αζτέκων, το κόκκινο φύλλο του Αλεξανδρινού προήλθε από το αίμα μιας θεάς που ράγισε η καρδιά της από αγάπη. Μεταγενέστερος και ποιο γνωστός είναι ο μύθος για τα δύο αδέλφια που θέλησαν να χαρίσουν στο νεογέννητο Χριστό κάτι. Το μόνο που μπόρεσαν να βρουν ήταν κάποια αγριόχορτα. Όταν τα μετέφεραν κοντά στην εικόνα της γέννησης Του αυτά μεταμορφώθηκαν στα γνωστά μας σήμερα Αλεξανδρινά.
Στις Η.Π.Α. η 12η Δεκεμβρίου γιορτάζεται ως ημέρα του Αλεξανδρινού. Η μέρα αυτή θεωρείται ως η ευκαιρία έκφρασης συναισθημάτων σε αγαπημένα πρόσωπα. Σε αντίθεση με την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου που προσφέρονται οποιαδήποτε λουλούδια, τη 12η Δεκεμβρίου προσφέρονται μόνο Αλεξανδρινά.
Από το 1992 το Αλεξανδρινό βρίσκεται στη λίστα των φυτών που μπορούν να καθαρίζουν την ατμόσφαιρα εσωτερικών χώρων, αφού απορροφά από τον αέρα βλαβερές ουσίες, όπως η φορμαλδεϋδη που παράγεται από συνθετικά υλικά.
Πριν αγοράσουμε ένα Αλεξανδρινό, θα πρέπει να προσέξουμε κάποια πράγματα. Επειδή τα χρωματιστά φύλλα πέφτουν φυσιολογικά μετά την άνθηση, διαλέγουμε φυτά που έχουν ακόμη πράσινα μπουμπούκια ανάμεσα στα φύλλα. Μετά την αγορά και κατά τη μεταφορά στο σπίτι, προσέχουμε να μην προκαλέσουμε σπασίματα και να μην εκθέσουμε τα φυτά στο κρύο. Τα Αλεξανδρινά μέσα στο σπίτι, χρειάζονται μια φωτεινή θέση. Δεν τοποθετούμε τη γλάστρα μπροστά σε ένα βορινό παράθυρο και επίσης φροντίζουμε να μην ακουμπούν τα φύλλα το τζάμι γιατί αν έξω έχει παγωνιά το φύλλο θα χαλάσει. Ποτίζουμε όταν το χώμα στεγνώσει. Ιδανική θερμοκρασία περιβάλλοντος είναι ανάμεσα στους 15 και στους 20 οC. Η φυλλόπτωση είναι το πιο συνηθισμένο πρόβλημα και μπορεί να προκληθεί από υπερβολικό πότισμα, έλλειψη νερού, έκθεση σε ζεστό ή κρύο ρεύμα αέρα ή λίγο φως.
Σήμερα στα θερμοκήπια όπου καλλιεργείται το Αλεξανδρινό δεν βλέπει πια κανείς μια απέραντη κόκκινη θάλασσα. Η θάλασσα έχει γίνει πολύχρωμη. Υπάρχουν τόσες πολλές ποικιλίες και χρωματισμοί που μπορούν να ανταποκριθούν ακόμη και στις πιο περίεργες απαιτήσεις. Και επειδή τα φυτά μας δίνουν χαρά και οι γιορτινές μέρες έρχονται ας απολαύσουμε όλοι το Χριστουγεννιάτικο “αστέρι”. Το Αλεξανδρινό.